Η ανακοίνωση της TotalEnergies μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα ότι αποσύρεται από τις έρευνες για υδρογονάνθρακες στα οικόπεδα στη «δυτική Κρήτη» και στη «νοτιοδυτική Κρήτη» έχει την ιδιαίτερη σημασία της για το ενεργειακό ζήτημα της Ελλάδας.
Θα μου πείτε βέβαια πως συνέβη αυτό όταν στις 12 Απριλίου ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης επισκέφτηκε την ελληνική διαχειριστική εταιρεία υδρογονανθράκων και ανακοίνωσε την επιτάχυνση των ερευνών για την εξόρυξη φυσικού αερίου στον Ιόνιο και το Νότιο Αιγαίο.
Πώς να μη συμβεί θα σας απαντήσω όταν η TotalEnergies, προσπαθεί από το 2019 να ξεκινήσει τις σεισμικές έρευνες αλλά θα έπρεπε να περιμένει έως τις 5 Οκτωβρίου 2022, μετά από τρεις-τέσσερις αναβολές, την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας λόγω της προσφυγής περιβαλλοντικών οργανώσεων που τις έχουν μπλοκάρει.
Ο οικολόγος εαυτός μου θα το χαρακτήριζε νίκη του οικολογικού κινήματος (και είναι) αλλά ούτως ή άλλως με πρόλαβαν ο Νίκος Δένδιας με τις γνωστές δηλώσεις του Στο Arab News πέρσι τέτοιον καιρό («δεν θα μετατρέψουμε το Αιγαίο στον Κόλπο του Μεξικού») αλλά και η Ντόρα Μπακογιάννη πέρσι το καλοκαίρι που δήλωνε στο MEGA θαρρώ ότι «οι υδρογονάνθρακες είναι χαμηλή προτεραιότητα και κινούμαστε σε διαφορετικές μορφές ενέργειας».
«Οικολόγα» (sic) είναι όμως και η TotalEnergies η οποία στην ανακοίνωση αποχώρησης της από τα οικόπεδα της Κρήτης δηλώνει «προσηλωμένη στη δέσμευση της για Ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στην Ελλάδα» (δεν φεύγουμε και τελείως δηλαδή). Βέβαια θα εξακολουθήσει να συμμετέχει στις έρευνες για αντίστοιχα κοιτάσματα στην Κύπρο άρα δεν εγκαταλείπει το κύριο αντικείμενο της, εγκαταλείπει την Ελλάδα.
Θα μου πείτε υπάρχουν και άλλες εταιρείες που θα μπορούσαν να «τρυπήσουν» για αέριο και πετρέλαιο. Πριν την TotalEnergies είχε αποχωρήσει η ισπανική Repsol ενώ τάσεις φυγής έχει και η ExxonMobil όμως και οι εγχώριοι παίκτες αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με τις καθυστερήσεις από τις προσφυγές στο ανώτατο δικαστήριο αλλά και την αμφιθυμία του πολιτικού προσωπικού.
Στο Δια Ταύτα καλύτερα να τα «βάψουμε μαύρα» που φεύγουν ή να απορούμε με ποια εχέγγυα ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε στις 12 Απριλίου την «επιτάχυνση των ερευνών», παρά να βαφτεί μαύρο το Αιγαίο. Αν εξαιρέσουμε τα λιγνιτοχώρια που μπορούν να δώσουν λύσεις ως αναγκαίο κακό σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης για την Ελλάδα με μια σχετική επιβράδυνση της απολιγνιτοποίησης, είναι προτεραιότητα και μονόδρομος οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Μήπως όμως αυτές, και οι εταιρείες που προσπαθούν να τις αναπτύξουν, δεν αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με το δικαστικό κυκεώνα, τις προσφυγές και την άρνηση (άλλοτε δικαιολογημένη και άλλοτε όχι) των τοπικών κοινωνιών;
Και εκεί χρειάζεται πολιτική βούληση για οριστικό ξεκαθάρισμα του τοπίου.
- Εμπλοκή των τοπικών κοινωνιών με ενεργοποίηση των ενεργειακών κοινοτήτων για συμμετοχή στην παραγωγή και την εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου
- Απαλλαγή από τις δομικές δυσλειτουργίες αγκυλώνουν την ανάπτυξη την ΑΠΕ.
- Αναθεώρηση του ενεργειακού σχεδιασμού.
- Αλλαγή του τρόπου υπολογισμού πληρωμών για τους παραγωγούς αλλά και τους καταναλωτές.
- Μείωση των φόρων για τις ΑΠΕ αλλά και των επιτοκίων των τραπεζών για αυτές.
- ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ κοινή οριστική και «τελεσίδικη» παραδοχή ενός ενεργειακού χάρτη ενός νέου σταθερού ρυθμιστικού σχεδίου όπου θα ορίζεται «που μπαίνει τι, πως και γιατί» ώστε να σταματήσουμε να κλαίμε πάνω από τους λογαριασμούς ρεύματος και να περιμένουμε τα δικαστήρια για να επιτύχουμε τους στόχους της καθημερινής μας διαβίωσης αλλά και της ευρωπαϊκής Πράσινης συμφωνίας.
