“Αν ξοδέψαμε τον Τσίπρα μέσα σε επτά μήνες είμαστε άξιοι της τύχης μας”

Σκέφτομαι να ψηφίσω και θα ψηφίσω Τσίπρα. Όχι με ευκολία, ούτε με τον ενθουσιασμό του Ιανουαρίου αλλά με κάτι πιο σημαντικό. Την βαρύτητα των γεγονότων που μεσολάβησαν. Προσέξτε… Όχι ΣΥΡΙΖΑ, όχι Οικολόγους Πράσινους (των οποίων ήμουν, είμαι και παραμένω μέλος, και συμπράττουν με τον ΣΥΡΙΖΑ) αλλά Τσίπρα.

Δεν θα σας μιλήσω πολιτικά αλλά προσωπικά. Αυτούς τους μήνες τον συμπόνεσα, τον αμφισβήτησα, τσατίστηκα με την εμπιστοσύνη που έδειξε σε ανθρώπους καταφανώς ακατάλληλους για την περίσταση. Όπως ακριβώς κάνω και με τον εαυτό μου όταν δίνει μια δύσκολη μάχη, όταν έχει ένα μεγάλο δίλημμα. Και δεν την έχασε την μάχη. Αυτό πιστεύω εγώ. Καλή η καραμέλα του μνημονίου – αντιμνημονίου (την πιπίλησαμε όλοι ανεξαιρέτως 5 χρόνια τώρα), καλή η νοσταλγική φαντασίωση της δραχμής αλλά υπάρχει και η πραγματικότητα. Λυσσαλέα μάχη δίνουν να μας γυρίσουν πίσω, όσοι μας έφτασαν εδώ (ΜΜΕ, Εταιρίες τσεποσκοπήσεων, άθλιοι σταρ διάφορων χώρων, καπετανάτα που δεν ξηλώθηκαν, συμμορίες που πλουτίζουν απ’ τη φτώχεια, όλων των ειδών τα αρπακτικά). Λυσσάξανε ακριβώς όπως την εβδομάδα του δημοψηφίσματος και το ξανάκαναν και τώρα, γιατί παίζουν τα ρέστα τους προκειμένου να συνεχίσουν να παρασιτοζωούν.
Αιμορραγούντες (capital controls, πρωτοφανές προσφυγικό) θα δώσουμε τον αγώνα μας όρθιοι και θα κλείσουμε τις πληγές γρήγορα.
Με ΟΧΙ όταν θέλουμε εμείς.
Με ΝΑΙ όταν πάλι το θέλουμε εμείς.
Ούτε τελεσίγραφα, ούτε ταμεία στο Λουξεμβούργο, ούτε Grexit, ούτε πράσινες αρκούδες ή δράκους. Πληρώσαμε βέβαια και κάποιους που προτίμησαν την σιγουριά της αιώνιας αντιπολίτευσης, της καταγγελίας, του μηδενισμού, της σιγουράντζας. Που η εξουσία φούσκωσε το Εγώ τους. Δεν ήταν πολλοί. Τρεις τέσσερεις. Θα τους ξεχάσει γρήγορα η ιστορία.

Αν το νέο λοιπόν σε μια χώρα κρατάει μόνο 7 μήνες να ψηφίσετε οτιδήποτε άλλο εκτός από ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες αλλά ο Τσίπρας δεν είχε καν πρώτη αλλά μισή. Ξέρει κι αυτός ότι δεν υπάρχει περιθώριο για λάθη. Αυτή θα είναι η πρώτη επιταγή και μάλιστα όχι λευκή αλλά γραμμένη με αγωνίες. Πολλοί (ίσως οι περισσότεροι φίλοι μου) εδώ στο Μαρούσι και τα βόρεια είναι κεντρώοι και κεντροδεξιοί. Έχουν δίκιο σε πολλά σημεία της κριτικής τους αλλά δεν γυρίζουν πίσω.
Θέλουν (οι φίλοι μου), Θέλω και γω από τον Τσίπρα να τα βάλει και με τον εαυτό του. Να προχωρήσει ευρύτερες συνεργασίες. Να μη χαριστεί σε κανέναν γιατί αυτή είναι η τελευταία μας ευκαιρία.
Να βγάλουμε τα λουκέτα και την καταχνιά από τις ζωές μας.
Για να ξεμπερδεύουμε με το παλιό, και των άλλων και το δικό μας!
Θέλω σταθερότητα για κάποια χρόνια, μεταρρυθμίσεις, ανθρωπιά & συντριβή της διαφθοράς. Με μνημόνιο; Με παράλληλο πρόγραμμα;
Με τίποτα περισσότερο από κοινη λογική και εντιμότητα γι αυτή την πατρίδα που της χρωστάμε όλοι. Με το νέο…
Να ακούσουμε το σωστό, το δύσκολο. Να αποφύγουμε το εύκολο, το λάθος.
Θέλω η γενιά μου τα καταφέρει στα δύσκολα. Και όπως το 1991 είπα ” Να στείλουμε αυτόν τον βάζελο με το μαλλί και το κόκκινο πουλόβερ να μιλήσει για τον Τεμπονέρα”, ξαναλέω για τον ίδιο: Αν ξοδέψαμε τον Τσίπρα μέσα σε επτά μήνες είμαστε άξιοι της τύχης μας.